شروع نامزدی نه حرف من ، نه حرف تو

شروع نامزدی نه حرف من ، نه حرف تو

شروع نامزدی شاید در ذهن خیلی از شما، شروع یک دنیای عاشقانه و رویایی باشد. زمانی که احتمالا هیچ وقت در زندگی تکرار نمی شود و باید قدر لحظه به لحظه آن را دانست. داشتن همین تفکر کافیست تا شما فکر کنید هر بحث و دعوا و عدم درکی در نامزدی به معنی داشتن یک زندگی شکست خورده است که باید همین لحظه آن را تمام کنید و جلوی ضررهای بعدی را بگیرید.

 حقیقت این است که مهم ترین راه برای رسیدن به یک زندگی آرام و ایده آل و عاشقانه رسیدن به نقطه تعادلی است که شما را با تمام تفاوت های ذاتی و آموخته شده تان، در کنار هم قرار می دهد. این نقطه تعادل، جاییست که شما به هم احترام می گذارید، همدیگر را دوست دارید و حاضر نیستید با کوچکترین اتفاقی زمین و زمان را بهم بریزید.

در یک کلام حتی اگر همدیگر را به طور کامل نفهمید، سعی می کنید با همدلی و تلاش برای درک متقابل، واکنش سنجیده ای داشته باشید. 
همدلی کردن به شما کمک می کند که حتی اگر با نظر همسرتان یا خانواده او موافق نبودید، به جای قشقرق راه انداختن و شکستن همه پل های پیش رو، به درک بهتری از او برسید و در یک فضای صمیمانه تصمیمی بگیرید که هیچ کدام از آن ناراضی نباشید.

با احساس و عواطف طرف مقابل‌تان همراه و هماهنگ شوید. هنگام همدلی، سعی کنید طرف مقابل خود را درک کنید. آن هم به طور حقیقی و دور از هرگونه تظاهر و تصنعی ریاکارانه یا از روی اجبار! بلکه از روی عاطفه و احساس هماهنگ با طرف مقابل

چطور همدلی کنیم؟
همدلی اصل و اصولی دارد که شاید برای رعایت آنها اوایل به دردسر بیفتید. به هر حال خیلی وقت ها ما دوست داریم حرف خودمان را به کرسی بنشانیم و در این شرایط همدلی کردن یک جور مواجهه عظیم با بخش خودخواه وجودمان به شمار می رود. با این حال برای همدلی کردن باید:

1- به صحبت های دیگران خوب گوش کنید. خوب گوش کردن یا به عبارت دیگر، گوش کردن فعال، پایه و اساس هر نوع ارتباط سالمی‌است. نمی‌توان هم کتاب خواند و هم به صحبت های طرف مقابل گوش داد. چون بین شنیدن و گوش دادن، تفاوت زیادی وجود دارد. همچنین توجه کنید که هنگام صحبت کردن طرف مقابل، به صورت او نگاه کنید تا مطمئن باشد نسبت به صحبت هایش، هر چند معمولی و عادی، دقت، حرمت و حساسیت لازم را قائلید.

 2- با احساس و عواطف طرف مقابل‌تان همراه و هماهنگ شوید. هنگام همدلی، سعی کنید طرف مقابل خود را درک کنید. آن هم به طور حقیقی و دور از هرگونه تظاهر و تصنعی ریاکارانه یا از روی اجبار! بلکه از روی عاطفه و احساس هماهنگ با طرف مقابل. مثلاً هیچ وقت نمی‌توان با فردی که با صدا و حالتی حزن آلود، درباره مسئله یا موضوع ناراحت کننده ای سخن می‌گوید، با لحنی شاد و سرشار از سرخوشی صحبت کرد.

 3- به احساسات و هیجان های طرف مقابل تان توجه داشته باشید. بیشتر اوقات فردی که از شرایط و مسایل خود، صحبت می کند، قبل از آن که به دنبال راه چاره یا پند و اندرز و یا راهنمایی باشد، نیاز دارد تا مخاطب او، متوجه احساس و حالت و هیجان او شود و موقعیت های احساسی او را درک کند. طوری که بعد از برون ریزی عواطفش کاملا آرام می شود و آمادگی پیدا می کند که تصمیم مشترکی را با شما بگیرد. به دیگران فرصت دهید تا عواطفشان را تخلیه کنند و بعد یک تصمیم درست بگیرند.

 4- خود را به جای طرف مقابل بگذارید. تنها در این صورت است که می‌توانید از دریچه چشم او به مسائل نگاه کنید و احساسات و موقعیتش را دریابید.

 5- در همدلی با طرف مقابل، از جمله های قاطع استفاده نکنید. شما با همدلی قرار است به نقطه تعادل برسید نه این که یک کلام باشید و با گفتن نظر آخر خود در موضعتان تغییری ایجاد نکنید!

تصمیم مشترک گرفتن وقتی امکانپذیر می شود که هر کدام نظرات خود را بگویید، پیامدهای تصمیم را ارزیابی کنید و در نهایت ببینید چه کاری به صلاح است. بعد از آن باید به تصمیمتان متعهد باشید و هر اتفاقی که افتاد، آن را مدیریت کنید نه این که تقصیر را به گردن طرف مقابل بیندازید

 
همدلی و حل اختلاف: 
این مهارت هم مانند بقیه مهارت ها، برای ازدواج و تشکیل زندگی مشترک و اصولاً برقراری ارتباط درست با دیگران ضروری و واجب است.

بروز اختلاف و تفاوت بین افراد، کاملاً عادی و طبیعی است. منتها مهمتر و طبیعی تر آن است که نسبت به حل این اختلافات، اشراف داشته باشیم و بتوانیم اختلاف یا سوء تفاهمات خود یا دیگران را به گونه ای حل کنیم که رضایت همه فراهم آید. در زمان اختلاف ها صحبت کنید، اما بدون پرخاش و توهین و تندی. حل اختلاف، در زمان عصبانیت، حاصلی جز تخریب بیشتر نخواهد داشت.

پس بهتر آن است که همیشه بعد از آرام شدن محیط و افراد، اقدام کنید. قرار نیست همیشه شما کوتاه بیایید یا همیشه همسرتان مجبور به تحمل اوامر شما شود. تصمیم مشترک گرفتن وقتی امکانپذیر می شود که هر کدام نظرات خود را بگویید، پیامدهای تصمیم را ارزیابی کنید و در نهایت ببینید چه کاری به صلاح است. بعد از آن باید به تصمیمتان متعهد باشید و هر اتفاقی که افتاد، آن را مدیریت کنید نه این که تقصیر را به گردن طرف مقابل بیندازید.
تبیان