نیایش کوروش کبیر باخدا و سفرش به ایران امروز
روزی شه شاهان ما در یک نیایشش با خدا گفتا به پاس کار من اندیشه ی پر بار من روزی مرا فرصت بده روح مرا مهلت بده تا بنگرم خاک وطن آن سرزمین پاک من گفتا خدا به شاه ما ره بر تو بادا هرکجا کردی جهان را شادمان اینک تو و این هم جهان کوروش اهورا را ستود جز شوق پارس در اونبود با یک فرشته شادمان امد به سوی این جهان ناگه که او آهی کشید جزآب ونم چیزی ندید گقتا چرا خاک تنم اینگونه گشته غرف نم؟ ویرانی خاکم ز چیست؟ فرشته هم آرام گریست کوروش به او گفتا مرا با خود ببر تا هرکجا تا بنگرم پورنان من هستند نگهدار وطن با یک نظر بر شهر خود کوروش کمی افسرده شد جز مهدی و عبدالوحید عباس و سجاد وسعید نامی زپوران نشنید آهی زدل آنجا کشید گفتا که این گویش زچیست؟ عباس و عبدالله کیست؟ فرشته بنشست و گریست گفتاکه اینها عربیست بعد ازتو ای شاه جهان ایران به دست تازیان ویران و یکصد پاره شد نسل تو هم آواره شد کوروش برآشفت و شکست که نسل من آواره گشت قومی به ماها چیره شد افکار انسان تیره شد پس شه شاهان را چه شد آن سرافرازان را چه شد اینک تو بر من کن روا تصویر ایران مرا کوروش که تا ان را بدید ناگه زدل آهی کشید گفتا که این خاک من است این نقش ایران من است؟ پس شرق و غرب آن چه شد؟ آن هند و آن یونان چه شد؟ اینک مرا باخود ببر به سرزمین های دگر تا بنگرم همچو قدیم فخر و شکوه عالمیم کوروش در آفاقی دگر با خرقه پوشی رهگذر گفتا که من هم دم به دم از خاک ایران آمدم آن رهگذر گفتا جوان تویی تروریست جهان کوروش زدل آشفته شد از این ولایت خسته شد گفتا که ای دادار من این نیست آن خاک وطن خسته ام و بی همسفر مرا از این دنیا ببر 
